در دل یکی از کهن‌ترین مسیرهای تجاری جهان، کاروانسرایی بازمانده از روزگار ایلخانان، با احیایی معمارانه به زندگی بازگشته است؛ بنایی که نه تنها نشانه‌ای از سفرهای دیروز، که جلوه‌ای تازه از گردشگری فرهنگی امروز است.
به گزارش رسانه " اخـبــار معـمـاری "، «در دامنه‌های سرسبز کوه‌های میشو» جایی که نسیم خنک ییلاقی از خاطره‌های کهن عبور می‌کند، بنایی بازمانده از روزگار ایلخانان آرام گرفته است. ساختاری آجری، استوار و منظم که در دل راه‌های پررفت‌وآمد دیروز، پناهگاه شبانه کاروان‌هایی بود که از شرق به سوی غرب در حرکت بودند.
.
این‌جا، یکی از بزرگ‌ترین کاروانسراهای شمال‌غرب ایران است. بنایی تاریخی که ردپای آن را در منابع تاریخی با نام «کاروانسرای ایلخانی یام» می‌توان جست‌وجو کرد، و در حافظه محلی، با نامی دیگر- آشنا - یاد می‌شود.
.
کاروانسرا، در امتداد مسیر ترانزیتی ایران به اروپا و بر یکی از شاخه‌های جاده ابریشم واقع شده و طی قرن‌ها، محل گذر بازرگانان، مسافران و روایت‌هایی بوده که باد، آن‌ها را از ایوان به حجره، از حیاط به برج‌های دیده‌بانی رسانده است.
.
ساختمان اصلی کاروانسرا با نقشه‌ای چهارضلعی و چهار برج مدور در گوشه‌ها، ساختاری با صلابت دارد. با بیش از ۲۴۰۰ مترمربع بنای اعیانی و حیاط مرکزی فراخ، دربردارنده ۲۱ فضای اقامتی بازآفرینی‌شده، جایی است که امروز در کنار گذشته‌اش، نقش تازه‌ای بر دوش گرفته است؛ جایی برای اقامت، پذیرایی، و میزبانی از رویدادهای فرهنگی و هنری.
.
چشم‌انداز کوه، معماری ایرانی، مصالح بومی و احیای سازه‌ای تاریخی با بهره‌گیری از الگوهای سنتی، این مجموعه را به مقصدی منحصربه‌فرد در میان کاروانسراهای احیاشده کشور بدل کرده است. بنایی که در عین ایستادگی بر تاریخ، افق تازه‌ای را برای گردشگری فرهنگی ترسیم می‌کند.
۴۵ کیلومتری غرب تبریز | ۱۲ کیلومتری مرند
مربوط به دوره ایلخانی | ثبت ملی ایران
عکس‌ها: تحریریه اخبار معماری؛ پویا مودتی
تماشای معماری آلوار آلتو
