به گزارش پایگاه " اخبار معماری  " به منظور تقدیر از یک معمار زنده یا معماری که کار آن ترکیبی ازاستعداد، بینایی و تعهد است و از طریق هنرِ معماری، کمک های مستمر و چشمگیری به بشریت و محیط ساخته شده، داشته است، این جایزۀ بین المللی، توسط خانواده Pritzker شیکاگو از طریق بنیاد Hyatt در سال 1979 تأسیس شد. این جایزه اغلب به عنوان "نوبل معماری" و "بالاترین افتخار این حرفه" شناخته می شود. شامل 100000 دلار (ایالات متحده) و یک مدال برنز است و طی مراسمی در مکانی که از نظر معماری با اهمیت است، در سرتاسر جهان برگزار می شود. مدال برنز اعطا شده به برندۀ جایزه معماری پریتزکر، بر اساس طرح های لوئیس سالیوان، معمار مشهور شیکاگو است که عموماً به عنوان پدر آسمان خراش از او یاد می شود. در یک طرف مدال، نام جایزه حک شده و در طرف دیگر آن، سه کلمه درج شده است: "استحکام، کارایی و زیبایی"، با یادآوری اصول اساسی معمار رومی ویتروویوس در معماری Firmitas ،utilitas ،venustas.

برندگان پریتزکر 2020:

امسال، بالاترین افتخار معماری جایزۀ Pritzker، به معماران گرافتون Yvonne Farrell و Shelley McNamara از دوبلین-ایرلند، اعطا شده است. برندگان سال 2020، که مربی و معمار هستند، به دلیل رویکردهای قدرتمند و در عین حال ظریف، مشهور شده اند. مداخلات متنی و مدرن آنها به تاریخ، در آثار آنها بسیار قابل توجه است و نشان از حساسیت و مهارت بالای آن ها دارد. در بیش از 40 سال، این دو، پروژه های متعددی را به پایان رسانده اند که به ارتقاء شهرها و پاسخگویی به نیازهای محلی در ایرلند، انگلستان، فرانسه، ایتالیا و پِرو کمک کرده است. فارل و مَک نامارا، 47 و 48 اُمین برندگان جایزه Pritzker، دو دریافت کنندۀ اول این جایزه، از ایرلند هستند. هر دوی آنها، از دوسالانه ونیز 2018، که معماری را یکی از پیچیده ترین و مهمترین فعالیت های فرهنگی روی کره زمین" توصیف می کند، در دانشکدۀ معماری دانشگاه دوبلین، دیدن کردند. پس از فارغ التحصیلی، به فارل و مک نامارا فرصت تدریس داده شد. در حقیقت، آنها همیشه این بخش از حرفه را "واقعیت موازی و راهی برای انتقال تجربیاتشان به عنوان هدیه، برای نسل های بعدی می دانند.آنها در بسیاری از مؤسسات جهان از جمله، École Polytechnique Fédérale de Lausanne و Academia di Architettura di Mendrisio مدرس بوده اند.در سال 1978، استودیوی معماری گرافتون را که در ابتدا با سه نفر دیگر تأسیس شده بود، تأسیس کردند؛ اما در نهایت آن دو، به همکاری با یکدیگر ادامه دادند.
استودیوی آنها که به نام خیابان اصلی ای که شرکت در آن قرار دارد، نامگذاری شده و نقش گسترده ای با پروژه های فرهنگی و دانشگاهی مهم مانند اِنستیتوی شهری ایرلند، کالج دانشگاه دوبلین (دوبلین ، ایرلند 2002)؛ مرکز هنرهای نمایشی (ناوان، ایرلند 2007)، مدرسه جامعه لورتو (میلفورد ، ایرلند 2006)؛ و دانشکده پزشکی، دانشگاه لیمریک (لیمریک ، ایرلند 2012) دارد.
علاقمندی مک نامارا به معماری در سالهای اولیه کودکی اش بود؛ که با یادآوری اولین کشف خود، خانه ای در قرن هجدهم در خیابان اصلی شهر لیمریک، جایی که فضا و نور احساس او را برانگیخت. از طرف دیگر، فارل، مجذوب شهر زادگاهش Co.Offaly- Tullamore، به ویژه با چشم انداز طبیعی آن شد؛ جایی که او احساس نزدیکی با طبیعت می کرد. علاوه بر پروژه های بومی خود در ایرلند، اولین پروژۀ بین المللی آنها، Universita Luigi Bocconi در میلان (میلان ، ایتالیا 2008)، در جشنواره افتتاحیه جهانی معماری 2008 در بارسلونا به ساختمان جهانی سال اعطا شد. لیما در سال 2015، با طراحی پردیس چالش برانگیز دانشگاه UTEC (لیما ، پرو 2015) جایزه افتتاحیه بین المللی RIBA 2016 توسط موسسه رویال معماران انگلیس را دریافت کرد.
معماران توضیح می دهند که آنها در جستجوی مداوم همپوشانی با معماری هستند که رابطه شما با یکدیگر را بیشتر می کند. همانطور که پرزیتکر اعلام کرد، کارهای ایوان فارل و شلی مک نامارا همیشه مرتبط با انسان ها است. در واقع، حس مقیاس و نسبت، به آنها کمک می کند تا فضاهای صمیمی را در محیط های نسبتاً خشن ایجاد کنند. در این یادداشت، مک نامارا تأیید می کند که معماری چارچوبی برای زندگی بشر است. این تلنگر و راهی است برای ارتباط با جهانی که ممکن است راه دیگری برای فضا سازی نداشته باشد. آنها جایزه شیر دوسالانه Biennale di Venezia Silver Lion برای نمایشگاهی با نام معماری به عنوان New Geography دریافت کرده و بعد ها در سال 2018 به عنوان مربیان شانزدهمین نمایشگاه بین المللی معماری با موضوع FREESPACE منصوب شدند.در سال 2019، جایزه RIAI JAMES GANDON برای موفقیت در معماری در طول سالیان دراز، دریافت کردند.
از پروژه های دیگر آنها، ساختمان مارشال در دانشکده اقتصاد و علوم سیاسی لندن، فروشگاه خیابان آکسفورد لندن، طراحی کتابخانه ای به عنوان محلی فرهنگی در میدان پَرنِل دوبلین، دفتر مرکزی برق، هتل ویکار، ساختمان تفریحی Booterstown، طراحی مرکز تفریحی- ساحلی مدرسه دوبلین را می توان نام برد.

بیانیۀ هیئت داوران:

همکاری 40 ساله ی ایوان فارل و شلی مک نامارا با هم، به گونه ای است که وضوح اهداف جوایز پریتزکر را منعکس می کند. به رسمیت شناختن هنر معماری و خدمت مستمر به بشریت، در کارهای ساخته شدۀ آنها مشهود است. آنها با تأسیس استودیوی خود به نام Grafton Architects، در سال 1978 در دوبلین- ایرلند، به طور مداوم و بی وقفه، بالاترین کیفیت معماری را برای مکانی خاص، نشان داده اند. بسیاری از ساختمانهای آنها در کشور ایرلند واقع شده اند؛ اما آن ها از طریق مسابقات، برای سایر نقاط جهان مانند ایتالیا، فرانسه و پرو، موفقیت های بزرگی کسب کرده اند.این درک عمیق از "روح و مکان" به این معنی است که آثار آنها باعث تقویت و بهبود جامعۀ محلی می شود. ساختمان های آنها همسایگان خوبی هستند که می خواهند نقشی فراتر از مرزی به عنوان ساختمان را داشته باشند و عملکرد شهری را بهبود ببخشند.مسکن شمالی خیابان کینگ شمالی در دوبلین (2000)، نمونه ای از این موارد است؛ از خیابان های شلوغ مجاور، یک حیاط داخلی و فضای باز ایجاد می کند.
به دلیل یکپارچگی و عملکرد طراحی ساختمان ها، باور آن ها به همکاری، روابط دوستانه نسبت به همکاران، خصوصاً در وقایعی همچون دوسالانه ونیز 2018، تعهد بی وقفۀ آنها به برتری در معماری، نگرش مسئولانۀ آنها نسبت به محیط زیست، ایوان فارل و شلی مک نامارا جایزۀ معماری پریتزکر سال 2020 را به خود اختصاص می دهند.

اعضای هیئت داوران معماری پریتزکر 2020:

رئیس دیوان عالی ایالات متحده واشنگتن دی سی: Stephen Breyer
منتقد معماری، سفیر برزیل در هند: André Aranha Corrêa do Lago
مورخ معماری، استاد، نویسنده نیویورکی: André Aranha Corrêa do Lago
معمار و برندۀ جایزۀ پریتزکر 2010 ژاپنی: Kazuyo Sejima
معمار و استاد اسپانیایی: Benedetta Tagliabue
معمار، استاد، برندۀ جایزۀ پریتزکر 2012 چینی: Wang Shu
مدیر اجرایی دانشکده طراحی و معماری IE اسپانیایی: Martha Thorne

منبع: ارچین