میله‌های فلزی به عنوان حفاظ دور تا دور ساختمان را گرفته‌اند، اما انگار بنا دنبال جای تنفسی می‌گردد تا زمانی که آجر آجرش از پای‌بست ویران شود، آن‌قدر که در طول چند سال گذشته نه چشمی آن را دید و نه آستینی برای مرمتش بالا زده شد.
به گزارش پایگاه " اخبار معماری " به نقل از ایسنا، ضلع شمالِ غربی میدان قیام، از حدود یک سده قبل تا امروز با یکی از نخستین فروشگاه‌های کفش ملی زندگی کرده و حالا که دیوارهای بنا در حال ریزش است و سقفش فقط با چند تکه چوب پابرجاست، هر چند چندین بار از شهرداری منطقه گرفته تا برخی از دیگر مسوولان متولی مربوط به این بنای تاریخی، قول مرمت و ساماندهی آن را داده‌اند اما امروز تنها چیزی که از آن به چشم می‌آید ساختمانی متروکه است با ترسی که به جان عابران و ماشین‌سواران این ضلع از میدان قیام انداخته است.
بنایی که از همسایه کناری‌اش گرفته تا دیگر بناهای تاریخی موجود در محدوده اطرافش، در بافتی است با انبوهِ ساختمان‌های تاریخیِ صفوی و قاجاری که وضعیت رسیدگی به اغلب آن‌ها نشان داده که به مرور باید شاهد تخریب‌شان باشیم.
هر چند برخی افراد عبور خط هفت مترو از خیابان مولوی - میدان قیام را عاملِ تخریبِ بناهای قدیمی می‌دانستند که به دلیل تحرکات دستگاه حفاری TBM این ساختمان‌ها دچار آسیب شده‌اند.
اما داستانِ بنای قدیمی این ساختمان را به سال ۱۳۱۲ مربوط می‌دانند، وقتی که این بنا ساخته شد و از دهه ۳۰ وقتی رحیم ایروانی کفش ملی را در کشور پایه‌ریزی کرد در این بنا مستقر شدند تا امروز که از آن به عنوان یکی از ساختمان‌های خطرساز در محدوده بازار تهران یاد می‌کنند.
بازسازی قدیمی‌ترین ساختمان «کفش ملی» را به دی ماه سال ۱۳۹۷ مربوط می‌دانند، وقتی که علی‌محمد سعادتی - شهردار منطقه ۱۲ تهران - از بازسازی این بنای تاریخی خبر داده و تاکید کرده بود: «اگر ساختمان های این چنینی مقاوم‌سازی نشوند باید شاهد تخریب تک تک آن ها باشیم. این ساختمان جزو اولین فروشگاه‌های کفش ملی تهران است و باید حفظ شود. صاحبان کفش ملی اگر به فکر شهر نیستید، به فکر برند خود باشند که بسیاری از هم‌نسل‌های ما و پیش از ما با آن خاطراتی دارند.»
هر چند شهردار در آن زمان اعلام کرده بود که اختلاف بین مالکان و مستاجر و سرقفلی‌داران و مسائل حقوقی باعث تاخیر در ایمن‌سازی این ملک شده، اما به نظر می‌رسد هنوز آن طور که باید این مشکلات و مسائل حقوقی برطرف نشده‌اند تا این بنای تاریخی را بتوان از تخریب کامل نجات داد، آن‌هم وقتی سعادتی در همان زمان اعلام کرده بود «بخش‌هایی که فرسودگی کمتر و بافت معماری ارزشمندی دارند، حفظ می‌شوند. قاعدتاً نوع آجرکاری‌ها، تزئینات و نمای آن‌ها باید حفظ شود، چرا که ارزش‌های تاریخی دارند.»
چهار ماه بعد یعنی اردیبهشت سال گذشته، سعادتی میزان تخریب این بنای ارزشمند را حدود ۳۰ تا ۳۵ درصد اعلام کرد و مدت زمانی را که برای مرمت آن نیاز بود یک سال دانست.
باز هم در ۳۱ شهریور سال گذشته بار دیگر رسانه‌ها از وضعیت نامناسب این بنای تاریخی خبر دادند و نوشتند «شهرداری بخشی از ساختمان را مرمت کرد اما مالکان این بنای قدیمی هنوز برای بازسازی به توافق نرسیده‌اند.»
برخی اسناد می‌گویند «قرار بوده این بنا در آبان سال ۹۶ تخریب شود. گفته می‌شد این ساختمان به عنوان بنای تاریخی ثبت نشده است»، اما پس از بررسی‌ها تصمیم به حفظ این ساختمان گرفته شد. با این همه در حال حاضر مالکان به توافق نرسیده‌اند و این ساختمان تاریخی در معرض تخریب قرار دارد.
تماشای معماری آلوار آلتو
